Jak dokonuje się pomiaru rezystywności skrośnej i powierzchniowej próbek izolacji elektrycznej?

Rezystywność skrośna i powierzchniowa to dwa podstawowe parametry izolatorów elektrycznych.

Rezystywność skrośna
dotyczy prądu płynącego wewnątrz materiału izolacyjnego pod wpływem stałego pola elektrycznego. Mierzy się ją zawsze metodą pośrednią, poprzez pomiar rezystancji skrośnej i z uwzględnieniem efektywnej powierzchni elektrody pomiarowej oraz grubości próbki. Pomiary tego typu nie są łatwe do wykonania ze względu na bardzo małe płynące prądy. Dlatego też, oceniając rezystywność skrośną materiału warto przebadać wiele próbek i uśrednić wyniki, szczególnie jeśli sam materiał ma niejednorodną budowę.

Rezystywność powierzchniowa
dotyczy prądu płynącego w wierzchniej warstwie materiału. Mierzy się ją pośrednio, poprzez pomiar rezystancji powierzchniowej, z uwzględnieniem efektywnej długości elektrody pomiarowej i szerokości szczeliny pomiędzy elektrodami. Jest to o tyle trudne badanie, że na konduktywność powierzchniową wpływa otaczające środowisko, co uwidacznia się szczególnie mocno w przypadku materiałów o bardzo dużych rezystywnościach.

Rezystywność skrośną zaleca się mierzyć za pomocą trzech elektrod: pomiarowej i ochronnej po jednej stronie dielektryka oraz napięciowej po stronie przeciwnej. Podobnie z rezystywnością powierzchniową, w której inne jest jedynie ułożenie elektrod. Elektroda pomiarowa i napięciowa znajdują się wtedy po ten samej stronie dielektryka, a ochronna po przeciwnej.